Birlikte Yaşamayı Başarabilmek

• Nerde birlik orda dirlik,
• El el ile değirmen yel ile,
• Yalnız taş duvar olmaz,
• Komşu komşunun külüne muhtaçtır,
• Bir elin nesi var iki elin sesi var…”

Bu atasözlerimizi açıklayacak değilim. Çünkü sizlerde bu sözlerin ne demek istediğini en az benim kadar bilirsiniz.

Benim derdim bu sözlerin ne demek istediğini bildiğimiz halde neden uygulamayız, yerine getirmede neden hep kaçamak yollara saparız?

Sakın bu içimizdeki “Ben” duygusunu atamamaktan olmasın?

Sahi bizler farklı bir kaynaktan mı geldik? Hepimizi yaratan Yüce Allah(c.c)’ın kulları değil miyiz? Ve yine hepimiz Hz. Âdem’in çocukları olmuyor muyuz? O zaman ben demenin anlamı olur mu?

Çok uzağa değil kendi ailemize bir bakalım. Aynı anne babadan olma kardeşler bile farklılık göstermekteler, renkleri, huyları, fikir yapıları, beğenileri aynı değilken; dünyamızdaki tüm insanların aynı olması düşünüle bilir mi?

Demek ki yaratılıştan gelen bir farklılığımız söz konusu. Irk olarak, dil olarak farklı yaratılmamızın da bir sebebi olmalı.

Farklılıklarımızı zenginliğimiz olarak kabul etmeli, kimseyi ötekileştirmeden ama etkileşim yaparak benlik duygusundan arınıp, “her şeyi ben bilirim” edasından kurtulup erdemli ve onurlu davranışlar sergilemeliyiz.

Bizler yine biliyoruz ki; “bireyler, ait oldukları milletin inancını, dilini, müziğini, örf ve adetlerini karşılıklı etkileşim içinde benimser ve yaşarlar.”

Herkesten aynı doğruluğu, aynı güzelliği sergilemesini beklemek arzumuz olsa bile bunun gerçekleşmemesi bizi esas yapımıza ana kaynağımıza kızmamızı gerektirmez. “Meyvesi çamura düşüyor diye, ağaca mı lanet edilir” diyor Hölderlin.

Arapça “semaha” kökünden gelen “müsamaha” affetmek ve bağışlamak’’ anlamına gelir. Türkçemizde bu kelime “hoşgörü” olarak yer alır. Anlamı ise: farklı görüş ve davranışları tahammülle karşılama, önemli olmayan hata ve kusurları hoş görme ve bağışlama; bizden olmayan ve bizim gibi olmayan başkalarına karşı güçlük çıkarmama, onlara müdahale ve baskıda bulunmama ve onların ufak farklılık ve kusurlarını görmezden gelmedir.

Yazımızı sevgili Peygamberimiz(sav)den bir örnekle noktalayalım.

Peygamberimiz(sav) Medine’de meydanlık bir yerde arkadaşlarıyla oturmaktadır. Önlerinden bir cenaze alayı geçer. Alayın her şeyinden belli olmaktadır ki bu bir Yahudi cenazesidir. Hz. Muhammed (sav) cenaze geçinceye kadar, kalkarak ayakta bekler. Arkadaşları şaşkın, “belki de durumu anlayamamıştır” düşüncesiyle uyarırlar:

“Ey Allah’ın Elçisi! Bu bir Yahudi’dir.”

Yani Müslüman değildir. Yani ayağa kalkmanız gereksizdir.

Oysaki Hz. Muhammed (sav) başından beri her şeyin farkındadır, cevap verir:

“Fakat aynı zamanda bir insandır.”

Sevgili Dostlar,

Madem hepimiz bir insanız, o halde farklılıklarımızın farkında olup hepsini de zenginliğimiz kabul ederek ayrı gayrım gözetmeden birlikte yaşamayı başarabilmeliyiz deyip sözü şiire verelim.

YAŞAYALIM BİRLİKTE

Aynı dalda gül gibi
Yaşayalım birlikte
Zarf üstünde pul gibi
Yaşayalım birlikte.

 Ayrım gayrım gözetme
Farklılıktan söz etme
Küser gibi naz etme
Yaşayalım birlikte

Tutunalım kol kola
Sen, ben değil biz ola
İçimiz sevgi dola
Yaşayalım birlikte

Alevi kim Sünni kim?
Allah en büyük hâkim
Benle gelmez ki mevkim
Yaşayalım birlikte  

Geldik madem dünyaya
Gideceğiz Ukbaya
Çıkmadan musallaya
Yaşayalım birlikte.

HALİL MANUŞ