Karakaya Ailesinden Bağış Kitaplar

Cuma’dan pazar akşamına kadar devam eden 33. Aksaray-Ihlara Kültür-Sanat Festivali’nde (Aksaray otağında) şehir tarihini özetleyen belge ve fotoğraflarla misafirlere bilgi verdim. Son gün yani 23 Eylül Pazar günü itfaiyede çalıştığım dönemden mesai arkadaşım Fetullah Karakaya aradı: “Hocam, vefat eden dedemin epeyce eski kitapları var. İstersen sana hediye edebiliriz” deyince heyecandan/sevinçten ne yapacağımı şaşırdım. Tanıyanlar bilir ki, kitap, belge ve fotoğraf benim için sihirli kelimelerdir. İnanılmaz mutlu olacağımı söyledim. Daha önce de “bodrum ve çatı katlarında toz içinde duracağına araştırma yapan birisine verelim de değerlendirilsin” diye düşünülerek şahsıma hediye edilen kitaplarda olduğu gibi bu gelenleri de Azm-i Millî Müzesi’ne bağışlamak kaydıyla dün teslim aldım.

Kardeşimiz, babası Hilmi Karakaya ile birlikte bu güzel işe vesile oldular. Dün sohbet esnasında öğrendim ki, 1952 doğumlu Hilmi Bey imam iken azmederek öğretmen olmuş ve en son Taşpınar Ortaokulu’nun müdürlüğünden emekli olmuş. Ve 66 yaşındaki saygıdeğer hocamız “Osmanlıcayı geliştirmek istiyorum. Kurslar açıldığında devam etmek niyetindeyim” diyerek beni bir daha şaşırttı. Hocam gibiler “yaşımız yetmişe dayanmış ne işim var şununla bununla” demek yerine ilim öğrenmeye çalışması önemli. Maalesef öğrencilerin çoğunun kitabın sayfasını çevirmediği bir dönemde hem de çok güzel bir örnektir. Kitaplar ise yazının başında da dediğim gibi mesai arkadaşımın dedesininmiş. 2016’da 80 yaşındayken vefat eden Nurgöz Köyünden Molla Şammaz oğlu emekli imam Ahmet Gökçe’nin kitapları şimdi müzemiz arşivinde. Merak edenlere peşinen söyleyelim ki, kitap ve dergiler Aksaray’la alakalı değildir. Kendisinin daha çok mesleğiyle alakalı eserlerdir. 1800 sonlarından kalan bu eski kitaplara gözümüz gibi bakacağız ve araştırma yapmak isteyenlere de açık olacak arşivimiz. Merhum Ahmet Gökçe’nin kitaplarını bağışlayan Hilmi Karakaya hocamıza ve oğlu Fetullah Bey’e huzurlarınızda teşekkür ediyorum.

***

YAYALAR ÖNCELİKLİ AMA!..

Trafikte sık yapılan kıyaslardan birisi ülkemiz ile Avrupa’da yayalara verilen önem ve önceliktir. Yayalara özellikle Batı Avrupa’da çok daha fazla önem verilmesidir. Çok doğru bir davranıştır elbette yayalara saygı duyulması. Ama ülkemizde hele de şehrimizde bazen kazaya resmen davetiye çıkaranlar var. Çoğumuz şahit olmuşuzdur ki, yayalardan bazıları şahsına ait tarlada yürürmüş gibi karınca eziyor adeta! Daha bu sabah şahit olduğum iki hadiseyi yazayım. Aksaray Lisesi’nin orada biliyorsunuz kontrollü geçiş var. Yani trafik devamlı akıyor. Aracın birisi durdu ve içeriden genç birisi indi. Hem inmesi yavaştı hem de bekleyen araçların önünden çekilmemesi insanı zıvanadan çıkaracak cinstendi. Daha da ardındaki araca artistlik yaptı iyi mi? Belki on dakika geçmeden bu defa da Vehbi Bey Caddesi’nde bir yayanın yürüsem mi-yürümesem mi gösterisi vardı! Yayalar önemlidir ve önceliklidir ama bunun da bir düzeni-kuralı ve de adabı olmalıdır. Yayayım diye kazaya sebebiyet verecek şekilde de hareket etme salahiyeti yoktur. Yani uzun sözün kısası şehrimizde sadece sürücüler değil, aynı zamanda yayalar da eğitimli ve anlayışlı olmalıdır.