Doğanın dengesi ölmek ve doğmak üzerine kuruludur.

Yeryüzünde yaşayan tüm canlılar doğarlar ve ölürler.

Cansız varlıklar da aslında doğarlar ve ölürler.

Kısacası bu yeryüzünde doğum ve ölüm bir döngüdür.

Ama bu ölümler başka…

Her gün onlarca, yüzlerce…

Doğumlarla ölümlerin dengesi altüst olmuş durumda.

Denge diye bir şey kalmadı.

Gözümüzün önünde en sevdiklerimiz ölüyor.

Yüreğimiz yanıyor.

Korku, panik, çaresizlik hâkim durumda.

Ölüyoruz…

“Hastalar Kardeşlerim İyileşeceksiniz.

Ağrılar, sızılar dinecek

Yumuşak, ılık.

 

Bir yaz akşamı gibi inecek

Ağır, yeşil dalların ardından rahatlık.

Hastalar, kardeşlerim,

Biraz daha sabır, biraz daha inat.

Kapının arkasında bekleyen ölüm değil, hayat.

Kapının arkasında dünya, dünya cıvıl cıvıl

Kalkacaksınız yatağınızdan, gideceksiniz.

 

Tuzun, ekmeğin, güneşin tadını yeni baştan keşfedeceksiniz.

Sararmak limon gibi, mum gibi erimek,

devrilmek kof bir çınar gibi ansızdan

kardeşler, hastalar,

biz ne limonuz, ne mum, ne çınar.

Biz insanız çok şükür

çok şükür biliriz,

ilacımıza

umudu katmasını

yaşamak gerek diyerek

ayak direyip

dayatmasını

 

Hastalar,

kardeşlerim

iyileşeceksiniz

Ağrılar, sızılar dinecek,

Yumuşak, ılık bir yaz akşamı inecek,

ağır yeşil dalların ardından rahatlık.”

Nazım Hikmet’in bu güzel şiiri de yetmiyor umut etmek, güzel günler görmek için.

Ölüyoruz…