Hayat

Kasım da gidiyor. Yılın son ayına geldik.

Hayat; Her mevsim, her ay bir telaş, bir güzellik, bir heyecen veya bir hüzün getirerek bizleri avutup; çaktırmadan ömrümüzü tırtıklıyor …

Kimimiz evlenme heyecanında , kimimiz çocuklarımızı evlendirme telaşında… Hastalıklar, ölümler, doğumlar, gelişler, gidişler. Okula başlamalar, mezuniyetler. İşe başlamalar, emeklilik…

” Hava soğudu, yağmur yağdı, yaprak döküldü, çiçek açtı, kedimiz yavruladı, offffffff çok sıcak…”

“Dizlerim ağrıdı, tümör bulundu, iyi huylu, her yeri sarmış, sigarayı bıraktım, spor yapmalıyım, ilaçlarla ayaktayım, tansiyonum yükseldi, şekerim çıktı, tuvaletimi tutamıyorum, her şeyi unutuyorum…” Cümlelerine yerini bırakarak günler geçmekte…

Bu konuşmalar yer değiştermekteyken aradaki sohbetler; araba , bilgisayar, ev kirası, loto ,ikramiye, kredi, ev aldım, taksit, arsa, okul , maaş, miras, bunalım, tatil, dersane… kelimelerini içerir.

Görüldüğü gibi hayat aslında bir paragraflık kelimeden ibarettir. Geçen seneye kıyaslarsak, bu sene ne değişmiştir? Sadece kelimelerimizin içeriği. Kendimizi kastık, üzüldük sevindik, ağladık, bunalıma girdik, psikoloğa gittik, çok sevindik, çok bozulduk, derken her şey olacağına vardı.

Hayat yapacağını yaptı. Yüzümüze bir kaç çizgi, saçımıza bir kaç beyaz daha attı ve gülümseyerek bir meltem gibi yanağımızı okşayıp geçip gitti.

Geçip giderken yanağımızdan bir makas aldı veya saçımızı okşayıp; “n’aber?” derken biz ; doğum günü, bayram kutlamakta, cenaze kaldırmakta, yılbaşı hazırlığı yapmakta veya “akşam ne yesek” diye düşünmekteydik. Birbirimize hırslanmakta, kıskanmakta, belki de aşık olmaktaydık?

Kocalalar karılanı aldatmakta, katiller adam öldürmekteydi. Ömür boyu hapis cezası almaktaydı mahkum, göçmen kuşlar uzak ülkelere kanat çırpmaktaydı.

Güneş tutulmakta veya bir yerlerde deprem olmaktaydı. Uçak düşmekte, hortuma kapılmış, selde sürüklenmiş insanlar vardı o dakikalarda yer yüzünün bir yerlerinde.

Film şeridi gibi geçmekteydi ömürleri, bir kaç saniyeye sığarak beyinlerinden… O hep anlatılan ışık görülmekteydi o karanlık koridorun sonundan…

Çiçekler gülden, karanfilden kasımpatılara dönüşmekteyken, meyveler; üzümden portakala… Giysiler penyeden yünlülere, terlikler çizmelere… Her şey gün dönümü gibi yer değiştire değiştire yok olmaktayken arkamıza bir bakmaktayız ki; ne çabuk olmuş her şey?

Hakikaten bir sayfa bile dolduracak bir şey yaşamamışım; yaşamamışız…

Hani derler ya yaşlılar; “ohhoooo sen gelirken biz gidiyorduk.” Biz bunları konuşurken şu dakikalarda kaç bebek doğdu? Ve kaç kişi hayata veda etti?